Op naar de top

Ik weet niet wat ik net heb gegeten, maar het smaakte voortreffelijk. Gekocht van een stom (in de zin dat ze niet kon praten) vrouwtje zonder tanden, met vieze vingertjes. Een soort van eierpannekoek gevuld met gefrituurd deeg, beetje groente, groene ui... Een goede manier om de dag te beginnen. Een luie dag, want ik ben kapot.

Net als jullie, hadden ook de Chinezen afgelopen week Meivakantie. Dat betekent: 1.3 miljard Chinezen vrij en blij. Het leek me daarom ook een ongelooflijk goed idee om de berg Emei Shan te beklimmen: een van de meest heilige bergen in China. Op het nieuws adviseerden ze om vooral ver weg te blijven van deze berg, omdat waarschijnlijk elke Chinees en zijn hond deze zal gaan beklimmen. Reden te meer dus om als een dolle mee te gaan in deze gekte. En dus tezamen met Marion (een vrouw uit Chili), kon de klim beginnen.

Ik was mentaal voorbereid op alle Chinezen, maar ik had er niet helemaal bij stil gestaan dat de klim eigenlijk gewoon een trap van maar liefst 3099 meter was... De eerste dag waren we nog vol goede moed: na vijf uurtjes trappen lopen, vonden we het wel welletjes geweest en we besloten te overnachten in een tempel. Daar kwamen we een Chinees meisje en een Chinese jongen tegen die ook van plan waren de volgende ochtend naar de top te klimmen. Dat betekende de volgende dag om zes uur op en om zeven uur de wandelschoenen aan en klimmen maar. 's Ochtends kwamen we nog een Koreaans stel tegen en met z'n zessen kon de zware dag beklimmen: er stond ons namelijk zeker acht uur traplopen te wachten...

En God, wat was het zwaar. Uitpuffen bij elke tempel, elkaar moed inspreken, iPod aan op Empire of the Sun, MGMT, Digitalism en andere energieke muziek probeerde ik al mijn kracht bijeen te rapen voor de laatste loodjes. Maar er kwamen steeds meer loodjes bij: het was mistig, het was benauwd en aan de trap leek maar geen eind te komen. En toen ik dacht bijna op de top te zijn, moesten we nog twee uur...

Het laatste deel was hel. De muziek gaf me geen kracht meer en ik was doordrenkt met zweet en regen. Ik probeerde mezelf moed in te praten: "Eva je kan het, je hebt wel 's erger gehad!!" "Niet waar!!!", dacht ik, "Dit is het zwaarste wat ik ooit heb gedaan!!!"

Ik weet niet meer hoe, maar om vijf uur 's middags kwamen we eindelijk aan bij de tempel waar we die nacht wilden slapen. We gingen namelijk niet helemaal naar de top. Naar de top gingen we de volgende dag, zodat we de zonsopgang konden zien.

Die nacht was het koud... Iedereen had een elektrisch deken, maar die van mij werkte niet. Met een winterjas aan en stevig rillen, sleepte ik mezelf door de (korte) nacht. Om half vijf stonden we op, want om vijf uur moesten we weer verder met trappenlopen...

En na een hoop gepuf en gesteun, kwamen we dan eindelijk om zes uur aan... op de top! Eindelijk! Het voelde als een overwinning en ik had het idee alsof er stoeten mensen langs de kant van de weg ons stonden aan te moedigen. Ik had het gered! En nu kon ik genieten van de mooiste zonsopgang ter wereld.

Hadden we tijdens de klim niet zo gek veel Chinezen gezien, op de top zag ik waarom: er was een kabelwagen die elke Chinees en zijn hond mee had genomen naar de top. Overal stonden schoongepoetste Chineesjes met hun camera (en hun hond) fotootjes te schieten van de mist. Had ik me hiervoor twee en een halve dag in het zweet gewerkt??

Enfin, het was dan misschien niet de mooiste zonsopgang ter wereld, maar mooi was het wel. Bovendien had ik een stel geweldige mensen leren kennen en had ik een wereldprestatie geleverd (tenminste dat vond ik zelf stiekem wel een beetje).