'Follo your mind and your ass will'

你好！
China. Het lijkt wel alsof ik op een andere planeet ben.

Het begon toen ik aankwam op Kunming airport. Platzak ging ik op zoek naar een bank, want ik had geld nodig om de bus naar het centrum te nemen. Aangezien alle tekens in het Chinees waren, besloot ik eerst naar de toeristeninformatie te dribbelen. Bij de toeristeninformatie ging het als volgt:

"Hello, I am looking for an ATM."
"I don't know"
"ATM"
"I... don't know..."
"Money..?" terwijl ik met mijn hand het geldteken na deed.
"Oh!" Er ging een belletje rinkelen. Maar na een moment van stilte: "Uh... I don't know..."

Ik besloot om zelf maar naar een bank te speuren en uiteindelijk vond ik op de tweede verdieping een bank. Gelukkig kon ik de Engelse taal selecteren in het startmenu en ik propte mijn pasje in het gleufje. Na het invoeren van mijn pincode en het selecteren van honderden Yuen (1000 Yuen = 100 euro), verscheen er een berichtje op het scherm:
"Insufficient funds"
Ik deed mijn credit card er in. Wederom een berichtje:
"Card is not valid"
Daar sta je dan in China, zonder geld. Ik zag mezelf al opgepakt worden door de corrupte Chinese politie. Aangezien het vooruitzicht om de rest van mijn leven te slijten in een te kleine cel met tralies voor de ramen, op een plank te slapen en te kauwen op kleffe rijst me niet heel erg aanstond, besloot ik maar op zoek te gaan naar Westerse mensen die me wellicht konden helpen in deze heikele situatie. Na twintig minuten vond ik eindelijk een Amerikaans stel. Ik vroeg of zij wel geld uit de bankautomaat konden krijgen. Ja hoor, zij wel. Ze vertelden me ook meteen dat er verder geen andere bank was op het vliegveld. Ze keken erg ongerust en wilden me meteen helpen, maar toen besefte ik me opeens dat ik nog ergens 30 euro in mijn tas had zitten. Ik wisselde dat geld om in Yuen bij de Currency Exchange (de servicekosten waren slechts een luttele zes euro) en eindelijk kon ik naar de stad. En geld had ik inderdaad nodig voor de bus: een enkeltje naar het centrum was maar liefst tien euro cent…

De bus was een heel avontuur. Zat ik in het begin nog heel ruim na een tijdje kwamen er steeds meer Chineesjes binnen. Op een gegeven moment zat ik vast tussen alle Chineesjes. En toen moest ik er uit, maar ja zie dat maar eens te doen met een backpack van 15 kg, een klein rugzakje en een ukelele. Bij de vierde stop slaagde ik er eindelijk in om me uit de bus te wurmen. En daar was ik dan... in Kunming in een straat die niet in mijn Lonely Planet voor kwam, geen Engelse straatnamen, geen Engelssprekende mensen. Ik besloot maar de richting op te lopen waar het het drukst was. Na twee uur zeulen met mijn zwarte tas, drie keer over dezelfde brug gelopen te hebben waar een groep Chineesjes stond te dansen, kwam ik uiteindelijk toch aan bij mijn hotel.

China dus.

Maar deze keer had ik een ander doel dan alleen rondreizen. De afgelopen zes maanden was ik in elke plaats gemiddeld maar drie dagen en was het langste dat ik ergens was gebleven 12 dagen. Ik vond het dus wel weer eens tijd om me ergens te vestigen en China leek me een mooie plaats. Ik was aangenomen op een school in Yangshuo om Engelse les te geven in ruil voor eten, accomodatie en Chinese les. Na in Kunming en Guilin door iedereen aangestaard te worden (kennelijk zie ik er voor hen uit als een buitenaards wezen, wat mijn gevoel voor op een andere planeet beland te zijn alleen maar bevestigd), was Yangshuo een prettig thuiskomen. Er zijn hier genoeg Westerlingen om de verwarde Chinees een beetje gewend te laten raken aan onze blauwe ogen en blonde haren. Hoewel ik nog wel regelmatig moet poseren voor een foto met dezen en genen, is het hier goed vertoeven. Mijn Chinees gaat snel voor uit en dat is vooral erg handig als je wilt afdingen. Want mijn kamer leek in eerste instantie op de eerder zo gevreesde Chinese cel (inclus tralies, hard bed, niet al te smakelijk eten en een niet verwacht extraatje: een muffe putlucht), dus noodgedwongen moest ik de straat op, op zoek naar kussentjes en wierrook.

Deed ik bij verkoopmadame numero uno nog zaken in het Engels, ik merkte dat de prijzen snel lager werden als ik in het Chinees ging babbelen. Maar hoewel de Chinese grammatica ontzettend simpel is (ze hebben bijvoorbeeld geen lidwoorden en het vervoegen van werkwoorden is hen ook vreemd), de uitspraak is ontzettend lastig. Zo kan je op 5 verschillende manieren 'ma' zeggen. Het hangt van de uitspraak af of het moeder, hennep, paard of uitschelden betekent of dat het einde van een vraag aanduidt. Genoeg te leren dus.

En niet alleen op het gebied van taal. Al vrij snel werd ik ingewijd in de wereld van de klimmers. Er zijn veel bergen in Yangshuo en dus ook veel bergbeklimmers. Zondag ging ik eindelijk in het harnas en kon ik als een aapje de bergen gaan beklimmen. Het leek de jongens een goed plan om me te laten beginnen met een van de moeilijkste bergen, wat resulteerde in een Eva die piepend zich vast klampte aan een berg 1 meter van de grond... Enfin, na wat gelach lieten ze me een makkelijkere berg beklimmen en probeerde ik zo goed en zo kwaad als het kon naar boven te klauteren. En wat is er lekkerder dan na een dag klimmen een potje Worms te spelen en een biertje te drinken?

Ik kom mijn tijd wel door dus.
再见！