Altijd blijven lachen

Nou wil ik alles behalve de indruk wekken dat ik het niet naar mijn zin heb in Azië, maar na alle overenthousiaste berichten vanuit Oceanië moet ik gewoon weer wat evenwicht in het geheel brengen. Daarnaast wil ik jullie natuurlijk ook een hart onder de riem steken. Denk maar gerust aan dit verhaal als je baas weer onredelijk is, als je de tentamenstof niet begrijpt of als je maandagochtend in bed ligt en je geen zin hebt om op te staan.

Ik ben nu in Vang Vieng, Laos en het is hier prachtig. Maar om het hier echt naar je zin te hebben, moet je overal wel de humor van in zien. Zeker als je al een week met een soort van voedselvergiftiging loopt (Mark, ik ben je eeuwig dankbaar dat je me op het hart hebt gedrukt om Norrit mee te nemen). Dus vandaag heb ik noodgedwongen het tuben (dronken in een band over de Mekong rivier dobberen) met een stel Aussies en Ieren laten schieten wegens het niet binnen kunnen houden van welke substantie dan ook en heb ik me toegelegd op het schrijven van een nieuw blogbericht en het uploaden van mijn foto's (wat hier een zekere eeuwigheid lijkt te duren, om precies te zijn ruim drie uur).

Maar goed, alle ellende begon in Laos. Om precies te zijn de eerste dag dat ik aankwam. De dagen daarvoor in Thailand waren geweldig, maar daar ga ik wijselijk mijn mond over houden, want dit bericht is bedoeld om de ellende die Laos charmeert te schetsen.

Na over de grens van Laos heen gevaren te zijn, wat al niet zo plezant was aangezien ik redelijk te kampen had met ernstige Malarone bijwerkingen, zou ik de volgende dag wederom de boot pakken om de befaamde boottocht van twee dagen over de Mekong rivier te maken naar Luang Prabang. Na een pilletje Loperamide om de hele reis te kunnen doorstaan, kwam ik 's ochtends vol goede moed aan bij het boekingsbureau. Maar wat schetste mijn verbazing? De boottocht ging door de lage rivierstand niet door en ik werd gesommeerd om voor 800 Baht (+/- 18 euro) de minibus naar Luang Prabang te nemen die mij in een luttele negen uur naar de plaats van bestemming zou brengen.

Nou vond ik dat wat prijzig en toen ik Nederlandse stemmen hoorde, stormde ik daar op af en daar stond een Nederlands stelletje met hetzelfde probleem als ik. Zij hadden echter voor 8000 Baht een minibus voor acht personen afgehuurd en hadden nu zes anderen gevonden die voor 1000 Baht p.p. met hen mee ging. 800 Baht bleek dus niet zo'n hele slechte prijs.

Ik dacht dat ik dus in een andere minibus gezet zou worden, maar toen ik naar mijn minibus gechaperonneerd werd, bleek ik gewoon, samen met een Brit, in de achtpersoons minibus - wat bij nader inzien een tienpersoons mini bus was - van de Nederlanders gepropt te worden. Gelukkig was dit probleem snel opgelost omdat twee van de zes bij elkaar gesprokkelde passagiers toch niet meer mee wilden en het Nederlandse stelletje nog maar 6000 Baht in plaats van 8000 Baht hoefde te betalen. Het werd echter weer problematisch toen er opeens een nieuw stelletje bij onze minibus stond. Zij hadden ieder 500 Baht betaald aan het boekingsbureau. De Nederlanders waren over de zeik. Zij hadden de auto al gehuurd voor 8000 Baht en nu propte het boekingsbureau er zomaar twee mensen bij die ook nog eens veel minder hoefden te betalen dan de rest. De discussie met het boekingsbureau leek oneindig en hun enige oplossing leek het stelletje de 1000 Baht terug te geven en ze niet met ons mee te laten gaan. En dat terwijl ze al twintig euro per persoon hadden betaald voor de boot, geld dat ze niet meer terug zouden krijgen. Dat sloeg natuurlijk nergens op. De baas werd erbij gehaald en hij was ook over de zeik, want de arme meneer had een kater... Na een tijdje kwam mister Hangover tot bezinning en verontschuldigde hij zich en zei hij dat je vrienden zo niet behandelde, en wij waren zijn vrienden want we waren in zijn prachtige land... Och ja... Het stelletje dat er als laatst bij was gekomen, hoefden nog steeds 'maar' 500 Baht te betalen en de rest kreeg 200 Baht per persoon terug. We konden eindelijk vertrekken en dachten dat het ergste voorbij was. Hoe naïef.

De wegen in Laos zijn namelijk alles behalve comfortabel. De snelweg lijkt meer op een kronkelend zandpaadje met een heleboel gaten erin. Ik kon het op een gegeven moment echt niet meer aan en ik verhuisde naar de voorbank, maar of dat nou zo slim was...

Meerdere malen vroeg ik me af of onze chauffeur wel een rijbewijs had en wat je in hemelsnaam moest kunnen om je rijbewijs te halen in Laos. Niet zelden reden we bijna een kind of een hond omver. Toen het donker werd (want ja, natuurlijk was het niet slechts negen uur rijden) en tot overmaat van ramp ook nog mistig werd het helemaal spannend. En toen stond daar opeens Lassie de hond in het licht van de koplampen te loeren. En Lassie leek het slim om even rustig de situatie in zich op te nemen om vervolgens dezelfde kant op te lopen die onze chauffeur had gekozen om Lassie te kunnen ontwijken. Met een flinke klap reden we recht op Lassie af die met een rotvaart omhoog vloog en vervolgens met een knal op het dak viel om er vervolgens weer af te stuiteren en op het wegdek te belanden. De chauffeur grinnikte. En toen moesten we nog twee uur.

Eenmaal aangekomen in Luang Prabang werden we afgezet op het busstation in plaats van midden in de stad. De tuk tuk chauffeurs zagen hun buitenkans: toeristen die om half twaalf 's nachts nog naar een guesthouse moesten... die zijn natuurlijk wanhopig en hebben niet veel keus. Dus, dachten ze, laten we ze drie keer de normale prijs vragen. Ik ging met drie anderen al vrij snel akkoord, want we hadden geen zin om daar nog een uur te staan bakkeleien. Ze wilden dat we van te voren het hele bedrag betaalden, maar wij zagen de bui al hangen en zeiden dat we eerste de helft betaalde en de andere helft als we op de plaats van bestemming aangekomen waren. Gelukkig hadden we dat gezegd, want toen ik de volgende dag de anderen tegenkwam die achtergebleven waren op het busstation zeiden ze dat ze weliswaar de helft minder hoefden te betalen, maar wel alles in een keer. Vervolgens waren ze afgezet in de middle of nowhere, vanwaar ze nog twee uur hadden rondgedwaald op zoek naar een guesthouse dat nog open was en bovendien nog plaats had. Wij waren echter precies afgezet waar we wilden.

Het guesthouse waar we aanbelden had nog een kamer voor vier personen. Onze gastvrouw was uiterst vriendelijk en zei dat als we problemen hadden we altijd bij 'mama' terecht konden. Na een vriendelijk babbeltje gaf ze ons ook nog een banaan. Mijn vertrouwen in Lao mensen was weer een klein beetje hersteld.

Verder kan ik mezelf niet goed bedwingen en moet ik toch wat foto's bij dit bericht plaatsen, die laten zien hoe prachtig mooi dit land (en Thailand) is. Het is desondanks niet aan te raden om deze foto's te bekijken als je met problemen op je werk, thuis of op school kampt (wegens complete weerzin om de foto's nog te uploaden in dit bericht verwijs ik je graag naar flickr http://www.flickr.com/photos/43309647@N06/ - de foto's kunnen trouwens inmiddels ook in het kader naast dit bericht staan)