Bangkok - hier hebben ze dus ook gewoon internet

Vannacht, na een lange vlucht - het vliegtuig had vertraging - eindelijk aangekomen in Bangkok! Ik was er helemaal niet zo rouwig onder dat het vliegtuig vertraging had en ik wilde eigenlijk dat de vlucht eeuwig zou duren, de gedachte om gewoon in het vliegtuig te blijven zitten die door ging naar Londen speelde ook door mijn hoofd. Ik was namelijk een klein beetje zenuwachtig. Wist ik veel wat me te wachten stond. Het grote vreemde onbekende Azië, met kleine mannetjes op elke hoek van de straat die me op zouden willen lichten, overvolle, vieze straten, voedselvergiftiging krijgen van elke hapje dat je maar neemt van het lokale voedsel... Kortom, niet leuk dus. Bovendien jaagde de vrouw bij de incheck balie in Perth me ook flink de stuipen op het lijf: ze zei dat ik bewijs moest hebben dat ik Thailand over 1 maand al weer verlaat, maar mijn retourvlucht is pas vijf maanden later (en zie ze maar 's te overtuigen dat ik over één maand echt echt echt niet meer in Thailand zal zijn...). Sanctie: alsnog een vliegticket boeken voor over een maand of terug naar Australië gestuurd worden of erger... Het was me dus maar wat die paar uurtjes voordat ik dan eindelijk in Bangkok aan zou komen.

Bij de douane stond een enorme lange rij, waardoor ik lekker zenuwachtig aan alle worst case scenarios kon gaan denken. Maar toen ik aan de beurt was, kreeg ik een vriendelijke glimlach van de jongen aan de balie, zij hij dat hij me heel mooi vond en mocht ik doorlopen. Appeltje, eitje.

Maar ja... dan moet je het grote enge Bangkok in. Ik had al wel een hotel geboekt, maar ik moest er natuurlijk ook nog zien te komen. Ik besloot dat ik dat niet alleen ging doen om half 3 midden in de nacht en toen ik een jongen langs zag lopen met een backpack vroeg ik meteen waar hij naar toe ging, zodat we een taxi konden delen. Zijn naam was Tom en hij was een echte Aussie, dus "no worries" en we doken de taxi in. Tom had namelijk nog helemaal geen hostel geboekt, dus het kwam hem wel goed uit dat ik hem meteen naar een respectabel hotel bracht (zwembad op het dak, eigen kamer met een tweepersoonsbed, douche, toilet en airco voor slechts achttien euro).

Hoe anders was Bangkok dan ik had verwacht?? Er waren zowaar bomen in de stad, het was helemaal niet zo vies, en ook helemaal niet zo druk. Bovendien waren er helemaal niet héél veel hoge flats: het gemiddelde gebouw was drie verdiepingen... De taxi dropte ons gewoon maar ergens af, wat in de buurt van ons hotel moest zijn. Maar in Thailand hebben ze dus ook een ander alfabet en de straatbordjes waren dus onleesbaar. En toen was ik erg blij dat ik een man bij me had, want die weten toch altijd beter waar ze zijn dan ik. En zo ook Tom, die ons binnen no time naar ons hotel had geleid, waar ik eindelijk van mijn welverdiende nachtrust kon gaan genieten.

De volgende dag bonkte Tom al vroeg op mijn deur, hij wilde Bangkok zien. Ondanks mijn slaperige oogjes besloot ik toch maar mee te gaan. Bangkok was overdag compleet anders: overal eet- en kledingstalletjes. En ze verkopen niet de troep die ze op de Nederlandse markt verkopen, oh nee, ze verkopen alleen maar hippe kleren. Morgen dus even flink inslaan, want na vijf maanden in hetzelfde kloffie gelopen te hebben, ben ik wel weer toe aan iets nieuws.

Vervolgens gebeurde dat waar Westerse reizigers veelvuldig voor worden gewaarschuwd. Ten eerste de realisatie dat een Thai nooit "nee" kan zeggen. Dus als je het lieve meisje van de 7eleven de weg vraagt naar het centrum, zal ze je de weg wijzen, of ze het nu weet of niet. We huppelden dus fijn en blij helemaal naar het noorden, terwijl we eigenlijk naar het oosten moesten. Gelukkig kwam er een Thai ons tegemoet die vroeg waar we heen wilden. Vervolgens pakte hij onze kaart en ging ons uitgebreid uitleggen waar we allemaal heen moesten. Ongelooflijk beleefd, dacht ik. Tot hij op een gegeven moment over de Tuk Tuk begon (een soort klein taxi'tje). Hij zei dat we voor 40 Bath ALLES konden zien wat hij ons net verteld had! Vervolgens kwam er uit het niets zo opeens een Tuk Tuk naar ons toe rijden... Wij vonden het allemaal maar iets te toevallig en besloten door te lopen, wat natuurlijk niet in hele goede aarde viel bij de 'beleefde' meneer en zijn Tuk Tuk vriendje. Later las ik in de Lonely Planet dat ze dit altijd proberen om je vervolgens te dure en overgeprijste producten aan te smeren.

Enfin... we liepen weer veilig en alleen over straat en opeens vloog er iets minuscuul kleins in mijn oog. PIJN! Ik bleef knipperen, wrijven, oogdruppels erin gooien maar niks hielp. Ik kon mijn oog niet meer open houden van de pijn en we besloten maar even naar het hotel te gaan. Ik besloot om 2 uurtjes mijn ogen dicht te houden en als het vervolgens nog pijn zou doen naar een kliniek te gaan. Na 2 uurtjes rust, deden mijn ogen nog net zo'n zeer als daarvoor. Ik raakte in paniek. Oh nee, wat nu? Misschien is er iets heel ergs met mijn oog en moeten ze opereren en dat kunnen ze vast niet in dit primitieve land... Straks word ik nog aan een oog blind!! OH NEE!! En dat op mijn eerste dag in Thailand!!!

Ik wilde mijn ouders bellen, maar mijn Nederlandse SIM kaart wilde dat niet. Ik besloot een half uur mijn ogen dicht te houden en dan toch echt naar de dokter te gaan. Na een half uur was er echter nog net zo veel pijn, dus ik stond op, pakte mijn spullen, knipperde één of twee keer en... weg was de pijn. Geen vuiltje aan de lucht.

En nu heb ik net een fruit juice gekocht bij en stalletje en daar hebben ze héél veel ijs in gedaan. Ik hoop maar dat het van gefilterd water is, want een ongeluk zit natuurlijk in een klein hoekje.

Ach ja, het is volgens mij wel duidelijk: ik moet nog behoorlijk wennen aan het vreemde, dat eigenlijk helemaal niet zo vreemd is.

Ik slaap nog twee nachten in mijn hotel en dan ga ik de paden op de lanen in. Nog geen idee waarheen... Hebben jullie nog suggesties? De beste suggestie krijgt een mooi souveniertje als ik terug ben!