Australie

Aangekomen op het vliegveld van Cairns, Australie, nam ik de bus naar het centrum. Een beetje vermoeid keek ik uit het raam terwijl de palmbomen langs raasde. Opeens besefte ik me dat ik in Australie was! Het land waar ik tien jaar geleden al naar toe wilde.. En daar was ik dan eindelijk! Het land met parelwitte stranden, diepblauwe zee en wuivende palmbomen. Het land waar je geen pints besteld maar schooners of pots, het land waar overal wel een bbq te vinden is... Wat wil een mens nog meer?

Nemo zien. Je kan altijd nog dieper als je down unders bent en ik besloot om een duikcursus te gaan volgen. In twee dagen werd ik in een zwembad klaargestoomd voor de onderwaterwereld om vervolgens drie dagen op een boot te bivakeren en de Great Barrier Reef te verkennen. Nou had ik het niet zo getroffen met mijn buddy (als je duikt moet je altijd met iemand anders duiken voor de veiligheid) aangezien zij redelijk bang was voor water en vissen. Toen ik op een gegeven moment gebiologeerd naar een 'carwash' aan het kijken was (grote vissen staan in de rij om hun tanden te laten poetsen door een kleiner visje), bleek zij opeens zonder zuurstof te zitten, wat natuurlijk niet zo handig is als je 15 meter onder water zit... Het voordeel was echter wel dat, nadat ik haar mijn reservezuurstof had gegeven en we langszaam weer naar de oppervlakte waren gezwommen, ze niet meer durfde te duiken en ik een nieuwe buddy kreeg en ditmaal was dat een duikinstructeur. Ik kan nu dan ook vol trots zeggen dat ik een duikcertificaat heb, dat ik Nemo heb gevonden (wisten jullie trouwens dat alle vissen zoals Nemo (de Anemoonvis) geboren worden als man.. en dat als het vrouwtje doodgaat het dominante mannetje verandert in een vrouw.. dit betekent dus dat als Nemo's moeder dood was gegaan, dat zijn vader Nemo's moeder was geworden en waarschijnlijk was gaan paren met Nemo die dus eigenlijk zijn zoon was... hmm), twee keer een schildpad heb mogen bewonderen en  heel veel aan Steve Irwin heb gedacht op het moment dat ik oog in oog stond met een rog.


Enfin, na dit doldwaze anvontuur was het weer tijd om me te richten op het leven op het vaste land. En op het vaste land valt gelukkkig ook van alles te blijven. Zo kan je bijvoorbeeld een slang langs je nek laten glijden,

een krokodil vast houden (en tot je schrik beseffen dat krokodillen koelbloedige dieren zijn waardoor je opeens een koud, levend wezen in je handen hebt...),

kangaroo's voeren

en naar koala's en wombats staren.

En daarnaast was het ook tijd om mijn grenzen eens te verlegen (want naar de andere kant van de wereld vliegen, verlegt je grenzen natuurlijk nog niet goed genoeg). Darren, een rasechte Aussie die mij een lift heeft gegeven naar Airlie Beach,

had mij tijdens de tien uur durende rit weten te overtuigen dat "Chicken Parmasian" het allerlekkerste gerecht is op de wereld en dat dit hemelse gerecht het allerbeste wordt bereid in Airlie Beach... Uit het oogpunt dat ik toch maar een keer in mijn leven in Oz ben en het feit dat je in Australie ook vegetarier bent als je kip eet, bestelde ik afgelopen woensdag dit verboden voedsel... Wat ik niet wist, was dat er op de kip ook een plak ham en kaas lag, maar aangezien ik toch mijn grens al zo ver had verlegd, zette ik zonder blikken of blozen mijn vork in dit sappig stuk voedsel. Na tien jaar soja at ik zowaar een stuk kip! Maar hoewel vroeger kip mijn favoriete stuk vlees was, was het vooral de combinatie ham en kaas die mij in hogere sferen bracht...