The Hermitage

Na 4 dagen van noeste arbeid werd ik uit de hippie boerderij geschopt.

Laten we even terug gaan in de tijd hoe dat kon gebeuren.

Maandag 19 oktober werd ik opgehaald in Gympie. Ik was in eerste instantie nog al sceptisch over de boerderij, omdat hun website (www.thehermitageontheweb.com) nogal sekte-achtig aandeed. Ik zag mezelf al gehersenspoeld en al de rest van mijn leven spirituele koeien melken.

Toen ik de desbetreffende maandag werd opgehaald, leek alles echter koek en ei. Ik werd opgehaald door Cooky, een vrouw van rond de 40 die al 20 jaar op de boerderij leefde. Na een half uur rijden door de middle of nowhere kwamen we aan bij de boerderij, ofwel “The Hermitage”. Het was precies wat ik had verwacht: een hek dat langszaam openging, een lang zandpad naar de boerderij en overal om me heen grote bomen en rondtokkende kippen.

Ik kreeg een rondleiding door “The Hermitage” van Francois, een 23-jarige Fransman die al zes maanden op de boerderij werkte als een WWOOF’er. WWOOF is een organisatie die backpackers koppelt aan boerderijen, waar ze in ruil voor vier uur arbeid per dag kost en inwoning krijgen. Francois deed dus al zes maanden wat ik de komende twee weken van plan was te gaan doen.

Francois legde ons alle regels uit en dat waren er nogal wat: de deur van de wc en douche moest na gebruik altijd wagenwijd open blijven staan, bepaalde deuren mochten we ab-so-luut niet in,  we mochten alleen helpen als dat aan ons werd gevraagd, we mochten alleen eten en drinken in de woonkamer (en dus ab-so-luut niet in de gemeenschappelijke kamer), voor het avondeten moesten we gedouched hebben en we moesten om 7.30 beginnen met werken en 21.30 moesten we gaan slapen. Dit alles omdat een community zo geweldig als “The Hermitage” anders niet zou werken. Want ja, “The Hermitage” beschouwde zichzelf als een community. Volgens het Cambridge woordenboek betekent community (ofwel gemeenschap), een groep mensen die worden beschouwd als een eenheid omdat ze dezelfde interesse delen of deel uitmaken van dezelfde sociale groep of nationaliteit. Waarschijnlijk dachten de leden van “The Hermitage” dus dat ze een community waren, omdat ze dezelfde interesse deelde (spiritualiteit, milieu en biologisch voedsel), maar op mij kwamen ze meer over als een doodgewone familie.

De community bestond uit Pip, de stichter van de community, die twee kinderen heeft uit een eerder huwelijk: Pete en Andy. Twintig jaar geleden kwam de Duitser Rowly naar “The Hermitage” als een WWOOF’er en Pip besloot te scheiden van haar man en te trouwen met de twintig jaar jongere Rowly. De oudste zoon van Pip, Pete, is getrouwd met Cooky en ze hebben drie kinderen: Rosy, Amy en Katy. De jongste zoon van Pip, Andy is getrouwd met Polly. Polly is op haar 14^e geadobteerd door Pip. En dat is dus de community: of eigenlijk een grote, blije familie.

Voor het overzicht hier een mooie tabelletje van de familie/community:
                                 

Enfin, Francois liet me de plaats zien waar ik de komende twee dagen zou gaan slapen. Ik hoopte op een eigen kamer: een welkome verandering ten opzichte van de hostels waar ik de afgelopen zes weken in had geslapen. Een kleine vijf minuten lopen van de boerderij stonden zes tentjes en een van de tentjes werd mijn slaapplek... Ach, mij hoorde je niet klagen: het was gratis en ik had in ieder geval een soort van mijn eigen plek.

Ik besloot om een kijkje te nemen in de gemeenschappelijke kamer om te kijken of er nog andere WWOOF’ers in dit oord waren. En dat waren er: vier Koreanen, een meisje uit Hong Kong, een meisje uit Italie. Ze hadden een ding gemeen: allemaal hadden ze veel moeite met de Engelse taal. Gelukkig was daar ook Chris, een 30 jarige Brit, die ontslag had genomen van zijn goedbetaalde baan om zijn ziel terug te vinden in India en nu toch in Australie was beland. Enfin, ik had gelukkig iemand waar ik ‘normaal’ mee zou kunnen praten.

Na de korte kennismaking was het al snel avond en tijd voor het avondeten. Ik rammelde van de honger. Maar het was hier kennelijk gewoonte om een aantal liederen te zingen voordat we ons op het eten mochten storten. Met 18 man stonden we in een cirkel om de grote tafel. We moesten elkaars handen vast houden: de palm van de linkerhand naar beneden, die van de rechterhand naar boven, zodat onze gezamenlijke energie door ons heen zou stromen. We zongen klassieke liederen, zonder muziek. En hoe veel iedereen ook zijn best deed: het klonk afgrijselijk. Met man en macht probeerde ik mijn knorrende maag niet de overtoon te laten voeren en worstelde ik me door Ave Maria.

Maar toen alles gezongen was, konden we dan eindelijk opscheppen. Na een heerlijke soep, sushi (gemaakt door onze Koreanen) en fruitsalade gingen de “doggie biscuits”, ofwel hondenkoekjes, rond. Dacht ik eerst dat deze bedoeld waren om je bord mee schoon te vegen en vervolgens aan de hond te geven, al snel bleek dat het de bedoeling was dat we deze zelfs opaten. De borden moesten namelijk brandschoon zijn voordat ze in de afwasmachine konden, omdat de afwasmachine anders zou verstoppen. Want ja, hoe begaan de community was ook was met het milieu, met de hand de afwas doen dat kon natuurlijk niet.

Na het eten, en een uitvoerige babbel met Pip die enorm geinteresseerd was in mijn rechtenachtergrond ging ik naar mijn tent en viel ik onmiddelijk in een diepe slaap. De volgende dag begon vroeg: om 6.30 stond ik naast mijn bed zodat ik om 7.30 klaar was om te gaan werken. Het werken was goed te doen: tot 9.30 werkte we in de groententuin, daarna kregen we pauze, een plak cake en water en vervolgens moesten we van 10.00 tot 12.00 helpen met het verder bouwen van de boerderij. Het was een simpele taak, maar deed me na zes weken consumeren, me eindelijk weer eens nuttig voelen. Om 12.00 gingen we lunchen en ’s middags ging ik met een paar andere WWOOF’ers door de achtertuin van “The Hermitage” lopen, wat een prachtige, beschermd nationaal park bleek te zijn. En om 18.00 stonden we allemaal weer brandschoon om de tafel liedjes te zingen.

En dat was een gemiddelde dag in “The Hermitage” en ik dacht dat het me goed beviel. Ik toonde ook veel interesse in de gemeenschap en zat er zelfs aan te denken om een maand te blijven, in plaats van twee weken. Ik was dan ook erg verrast toen ik en Chris (de Brit) donderdag na een ochtend hard werken door Cooky werden gevraagd om te vertrekken. De reden: na lang mediteren waren ze tot de conclusie gekomen dat onze energie te negatief was en dat we te weinig bezig waren met spiritualiteit... Nou waren Chris en ik de enige die interesse toonde in de gemeenschap, simpelweg omdat wij de enige waren die het Engels goed genoeg beheerste om er interesse in te tonen. Daarnaast had ik het idee dat we allebei zeer gelukkige, positieve energie uitstraalde. Toen ik aan Cooky vroeg of ik er met iemand over kon praten, omdat ik graag wilde weten hoe ze tot zo’n conclusie waren gekomen, zei ze: “Je kan het proberen...”  Toen zag ik haar naar Pip kijken en onmiddelijk zei ze “Nee, de beslissing is al gemaakt”.  

We werden niet terug gebracht naar Gympie. Ze wilde wel een taxi voor ons bellen. Dit was erg makkelijk, aangezien de taxi onder de speed dial knop zat...

Enfin, en zo werd ik dus uit de community geschopt. Ik baalde eerst nog stevig, maar toen ik mijn dagboek er op na las, veranderde dat. Niks dan negatiefs had ik over de community geschreven. Hier een quote van de dag voordat ik werd weggestuurd:

“ Dacht ik eerst nog dat ik het heel leuk vond op de boerderij, elke keer tijdens het avondeten begin ik daar aan te twijfelen en dat komt voornamelijk door Pip. Zij is de stichter van The Hermitage en heeft de neiging tot opscheppen. Als ik haar moet geloven is “The Hermitage”  de enige succesvolle community. Daarnaast is ze ontzettend hypocriet. Ze someerde iedereen om niet te snel te praten tijdens het avondeten, omdat de andere WWOOF’ers die niet zo goed waren in Engels het anders niet zouden kunnen volgen. Logisch, maar hoe raar is het als zij vervolgens overloos blijft doorzagen over onderwerpen die ik al moeilijk bij kan houden.
(...)
Ik kan me niet voorstellen dat ik zou kunnen samenleven met Pip. Nu ben ik vriendelijk en zeg ik niks maar ik me iets minder een gast zou voelen, zou ik wel wat directer dingen aan de kaak stellen. Bijvoorbeeld dat Nikita uit Hong Kong en Nick uit Korea niks begrijpen van het verhaal dat zij aan tafel verteld. Maar misschien moet ik dat de volgende keer gewoon wel zeggen... Eens uitvinden wat er dan gebeurd...”

Als ze me niet hadden weggestuurd, was ik waarschijnlijk een revolutie begonnen.