Whitsundays en Fraser Island

Eindelijk na 3 dagen vervelen in Airlie Beach (een mens kan kennelijk maar zoveel zon, zee en strand aan..) vertrok vrijdag om 7 uur 's avonds eindelijk de Anakonda III naar de Whitsundays.

Met de Anakonda III gingen we 3 dagen en 3 nachten naar Whithaven Beach en naar de Great Barrier Reef. Whitehaven Beach is werkelijk het mooiste strand dat ik ooit heb gezien. Dit is het strand waar je aan denkt als je denkt aan Australie: parelwitte stranden en een felblauwe zee. Het zand is zo puur dat je je juwelen en zelfs je tanden er weer gloednieuw mee kunt poetsen.

De Great Barrier Reef had ik al gezien in Cairns, maar was hier nog adembenemender. Het koraal en de vissen zijn zo kleurrijk dat ik af en toe vergat dat ik nog adem moest halen. En ik heb eindelijk een haai gezien! Meer dan de moeite waard dus.

Maar aan alles komt een eind en na 7 nachten Airlie Beach (dat niet groter is dan 1 straat) stond ik te popelen om weer verder naar het zuiden te trekken. En als je toch naar het zuiden gaat, doe het dan goed, dacht ik. Dus terwijl ik de Anakonda afterparty liet schieten, nam ik om 18.00 de bus naar Rainbow Beach om daar de volgende ochtend om 10 uur aan te komen. Ik suste mezelf in slaap door me te bedenken dat ik morgen zal ontwaken in het zonnige Rainbow Beach, het havenplaatsje naar Fraser Island. Wat een domper was het dan ook toen ik om 8.00 de slaap uit mijn oogjes wreef en besefte dat het keihard aan het regenen was. Opeens besefte ik me dat als je vanuit Nederland 14 uur naar het zuiden trekt je ook een compleet ander weer kan hebben. Mijn fanatasie van rondhuppelen in mijn nieuwe bikini terwijl de zon op mijn hun brandde, spatte ruw uit elkaar. Wat nu? Ik had immers al een tour geboekt naar Fraser Island waar ik 3 dagen en 2 nachten zou gaan kamperen en zou gaan rondcruisen in een 4 wheel drive (dat ik vanaf nu voor het gemak een 4WD zal noemen) met 11 andere nog volstrekt onbekenden... Terwijl we stopte bij een tankstation om te ontbijten, besloot ik het aan de man achter de toonbank te vragen. Met een geruststellende blik zoals alleen Australiers kunnen kijken, zei hij:
"No worries, mate. It will clear up in a couple of hours. You'll have a ball on Fraser!"
En hij had gelijk. Toen ik een nachtje had geslapen en ik om 7.30 klaar stond om naar het eiland te gaan, stond het zonnetje goed zijn best te doen. En daarmee kon het avontuur beginnen! En Fraser had een hoop waar te maken: iedereen die de tour had gedaan en die ik had gesproken was doldwaasenthousiast... Dus dat beloofde wat.

We waren met 33 man en we werden in groepen van 11 opgedeeld. Mijn groep bestond uit 5 Britten, 3 Fransen, 1 Chileense Canadees, 1 Duitser en ik dus. Lilia, een Frans meisje, was samen met haar Engelse vriend Oliver die ze had leren kennen in Londen. De afgelopen 9 maanden hadden ze in Melbourne gewerkt en ze waren nu 3 maanden aan het genieten van hun welverdiende vakantie. Haar beste vriendin, Trinh, was haar op komen zoeken en had Anthony meegenomen. Dacht ik eerst nog dat Trinh en Anthony een stel waren die flink op elkaar waren uitgekeken, al snel bleek dat Anthony een vriend was van de zus van Trinh en gewoon altijd al eens een keer naar Australie heeft willen gaan. Lilia en Oliver kende hem totdat hij naar Australie kawm dus niet en dat verklaarde ook waarom zulke leuke mensen als Lilia en Oliver reisde met zo'n arrogante Franse kwal als Anthony. Voor Anthony was Frans de taal die iedereen hoorde te beheersen en hij sprak dan ook geen woord Engels meer tegen mij zodra hij door had dat ik een beetje Frans kon. Gelukkig was voor Anthony regelmaat net zo belangrijk als de Franse taal en was alcohol voor hem uit den boze, wat resulteerde in een Anthonie die vroeg naar bed ging. Hiep hoi.

De Briste Ash en Nicole waren het andere stelletje in onze groep, maar na enige tijd begon ik daar aan te twijfelen aangezien ze heel afstandelijk tegen elkaar deden. Toen Nicole de eerste nacht op Fraser ging slapen, zei Ash, die de hele avond geen woord met haar had gerept, dat hij ook ging slapen omdat hij anders in de problemen zou komen. In verwarring en nieuwsgierig als altijd kraamde ik uit: "Huh? Why? You are just friends, right?"
Ash keek me ongelukkig aan en zei: "Is it so obvious?"
Bleek dat Ash 6 maanden geleden had besloten om zijn baan in de IT op te zeggen en te gaan reizen en werken Down Under. Nicole kende hij al 9 jaar, maar ze waren pas sinds 9 maanden een stel omdat ze daarvoor allebei al een relatie met iemand anders hadden. Twee weken geleden ging Nicole hem voor 3 weken opzoeken en daarom waren ze nu samen aan het reizen. Ash was nu echter gewent om alleen te reizen en kon er maar niet aan wennen dat hij nu de hele tijd rekening met Nicole moest houden. Daarnaast had hij het idee dat Nicole graag wilde settelen terwijl hij niet met de dag meer en verder wilde gaan reizen en eigenlijk nooit meer terug wilde naar de UK. Hij was 27 jaar en volgens mij een beetje de weg kwijt. Desondanks waren Nicole en Ash los van elkaar superleuke en gezellig mensen en was ik blij dat ze in mijn groep zaten.
De laatste persoon die ik jullie nog voor wil stellen, is Dalisay uit Duitsland. 19 jaar oud en na school meteen gaan reizen, was een prachtmeid. Met 1 meter 50 zeulde ze voortdurend een enorme speigelreflexcamara mee die ze als een pistool omhoog hield als ze een foto wilde maken. Haar waser was toen hji 20 was gaan reizen en had in de Filipijnen een paar nachten in een resort geslapen waar de moeder van Dalisay de dochter van de eigenaar was. Hoe romantisch!

En met dit gezellige zooitje gingen we dus de trip naar Fraser maken.

 Het was de bedoeling dat we in een konvooi met de 2 andere auto's over het eiland zouden gaan cruisen.

De eerste dag gingen we naar het prachtige Lake McKenzie. Nog nooit had ik een meer gezien dat meer weg had van een oceaan. Het water was zo helder en puur dat het net leek alsof je in een brandschoon (en chloorloos) zwembad zwom. Dit heldere water deed iets met ons en spontaan ontstond het idee om een pyramide te maken van onze groep.

Na een paar uur pyramides stapelen, verwonderen, zwemmen en zonnen, was het tijd om naar een andere plek te rijden om ons kamp op te zetten voordat het donker zou worden. Na een uurtje rijden hadden we een prachtplek gevonden waar we met de 3 groepen ons kamp op zouden zetten. Na enig gestuntel met de tenten was het tijd om ons avondmaal te gaan bereiden. Bij het voedsel hadden we een A4'tje gekregen waar precies op stond wat we wanneer mochten eten en hoe we het klaar moesten maken. Er stond zelfs uitgelegd hoe je aardappelen moest koken en hoe je wist dat ze gaar waren... Een kind kon de was doen. En in dit geval was dat Nicole die zich over het eten ontfermde terwijl wij haar probeerde van licht te voorzien door allemaal ons zaklampje op de aardappelen te richten. Na een overheerlijke aardappelsalade en een welverdiende Carlton Draught was het tijd om ons te mengen onder de andere 2 groepen en kont het feest beginnen.
Terwijl de muziek uit de luidsprekers van de 4WD knalde, danste we onder de sterren. En begon ik in Nederland er nog aan te twijfelen of er wel zoiets als een heelal bestond, omdat telkens als ik mijn hoofdje naar de hemel wende ik niet meer zag dan pikzwarte duisternis, in Fraser Island wist ik weer dat er wel degelijk sterren en zelfs een melkweg bestond.

Na een aantal biertjes werkte het alcoholschild tegen de kou toch echt niet meer en was het tijd om naar bed te gaan. Bed wilde zeggen een slaapzak op de grond in een tent, maar het was desondanks best comfortabel. En zoals het vaak gaat als je bier hebt gedronken: op een bepaald punt in de nacht moet je toch echt naar de wc. Halfslaperig en niet meer helemaal bewust van alle gevaren in Australie ging ik zonder zaklamp de bosjes in om de liters geconsumeerde bier weer uit te plassen. Gehurkt en klaar voor de ontlading hoorde ik een dier naar me toe lopen. Een Dingo!! Het dier dat Fraser Island bewoont (Fraser wordt namelijk niet bevolkt door mensen, het zijn hier de Dingo's die de dienst uit maken). Een Dingo is eigenlijk niets meer en niets minder dan een magere wilde hond die de Australiers om een of andere onduidelijke reden niet hebben willen temmen en dus zwerft de Dingo maar een beetje rond over Fraser Island. Voordat we naar het eiland gingen was ons al duidelijk gemaakt dat we uit moesten kijken voor de Dingo's, dat we ze absoluut niet mochten voeren en dat we al het eten en afval in de auto op moesten bergen voordat we gingen slapen... Natuurlijk is zoiets makkelijk vergeten na een paar biertjes en 1 groep had zijn koelboxen waar al hun eten in zag dan ook buiten laten staan. En dat was dan ook precies waar de Dingo naast mij op weg naar toe was. Maar wist ik veel, ik dacht dat hj mij een lekker hapje vond. Dus ik begon te doen wat je nooit moet doen: ik zette het op een lopen. Ik wilde terug naar de tent en wel zo snel mogelijk. In al mijn paniek en omdat er 16 exact dezelfde tenten om me heen stonden, kon ik mijn tent niet meer vinden en begon ik rondjes over het campingterrein te rennen totdat ik uiteindelijk ongehavend maar uitgeput toch weer in mijn tent belandde. Terwijl ik weer probeerde te slapen hoorde ik de Dingo's om mijn tent scharrelen. Ik waandde mezelf veilig door tegen mezelf te zeggen dat Dingo's zich vast niet door tentzeil konden bijten dan wel krabben en ik viel weer in slaap.

De volgende morgen begon vroeg: om 6.30 moesten we opstaan om te ontbijten en om de tenten af te breken zodat we om 8 uur op het strand konden rijden zonder dat het weer vloed was. We gingen naar Indian Head: een prachtige heuvel in het noorden van het eiland

waar je de dolfijnen, schildpadden, walvissen, tonijn en haaien in de de heldere zee kunt zien zwemmen. Op een gegeven moment was er zelfs een ware machostrijd aan de gang toen een stel dolfijnen en een stel tonijn dreigend naar elkaar toe zwommen, wachtend wie als eerste zal afdruipen. Na zenuwslopende seconden kwamen ze oog in oog, tand om tand te staan. Dat was toch te veel voor de tonijn en met de figuurlijke staart tussen de figuurlijke benen zwommen ze weg.

Na deze West Side Story achtige scene werd het tijd om het wrak te aanschouwen.

Van te voren werden we gesommeerd niet dichter dan 3 meter bij het wrak te komen en dat stond ook op het bordje, maar zoals met zoveel regels in Australie: niemand houdt zich eraan. En dus banjerde we door het wrak

en waande we ons even Johnny Depp in de Pirates of the Carribean.


En terwijl het leek dat ik mijn groep al jaren kende, denderede de trip voort. 's Avonds weer een kamp gemaakt in een nog Dingo-rijker gebied (wat er in resulteerde dat ik geen bier meer durfde te drinken om eventuele plas uitstapjes in de nacht te vermijden) gingen we de volgende dag weer naar het vaste land. Na 3 dagen geen douche of toilet en 2 nachten slapen op de grond voelde het hostel weer als een ware luxe. Nog nooit voelde een douche zo goed en sliep een bed zo lekker.

Desondanks was Fraser geweldig en viel het afscheid van mijn groep zwaar. Beloftes voor een reunie werden gemaakt en ieder ging weer zijn eigen weg.

En ik ook. Ik ga 2 weken geld uitsparen en "tot mezelf komen" op een hippie boerderij 1 uur buiten Gympie. Vandaag pikken ze me op en aangezien ze het gebruik van moderne technologie ontmoedigen, verwacht ik dat ik jullie pas over 2 weken weer op de hoogte kan brengen van mijn belevenissen. Tot die tijd: mail me naar hartelust hoe het jullie vergaat in Nederland!