Oktober

En een volgende maand is weer begonnen. Nadat ik weer terug was in Cairns heb ik afscheid genomen van Darren en kon het volgende hoofdstuk beginnen. En het hoofdstuk begint in Cape Tribulation. De plaats waar regenwoud en strand samenkomt. Helaas begon het hoofdstuk niet al te best: de tourbus die mij alle hoeken en gaten van Cape Trib zou laten zien, zat vol met Amerikanen die op spring break waren. Veelzeggende zinnen als "Like, I mean, it is soooooooooooooo, like.." vlogen om mijn oren. Bovendien gingen we daarna naar een dierentuin die erg leek op de dierentuin waar ik met Darren was geweest, dus dat had een hoog been-there-done-that-maar-dan-niet-alleen-gehalte. Maar gelukkig kregen we wel de kans om op de foto te gaan met een koala (die overduidelijk niet door mij vast gehouden wilde worden, maar wat wil je als je bruut gestoort wordt in je slaap? I would have been very very pissed!)!

Vervolgens konen we weer verder de bus in en gingen we naar het regenwoud Mossman Gorge waar je een duik kon nemen in de plas. Nou had ik niet direct zin om te socializen met mijn lieve Amerikaanse tourgenoten dus ik besloot om een rustigere plas op te zoeken. Daar aangekomen hoorde ik plots Nederlandse stemmen. Twee jongens, Ingmar en Chris, waren elkaar de dag daarvoor tegengekomen in Cairns en hadden besloten samen naar Cape Trib te gaan. Ingmar had een zeer foute snor, maar excuseerde zich er onmiddelijk voor door uit te leggen dat hij de volgende dag ging paardrijden in Cape Trib (en hij wilde er zo fout mogelijk uit zien op het paard). Wat is de wereld toch klein, want dat was ook precies mijn plan voor de volgende dag (met uitzondering van de snor dan)!

Maar voordat we over mijn geweldige paardrijtocht gaan beginnen, is er nog iets die dag dat ik jullie niet wil onthouden. Ik ben nu officieel een kontenlikker. De tour guide nam ons mee 'uit eten' in het regenwoud en dat wilde zeggen dat we de kont moesten likken van de green ass ant (de mier met de groene kont dus). Een likje staat garant voor dezelfde smaaksensatie als een flinke bijt uit een sappige limoen met als bonus een urenlang tintelende tong. Een aanrader dus..

En nu een grote sprong naar de volgende dag. Terwijl ik mijn zen had hervonden in mijn hostel (schattige hutjes pal naast het stand), kon mijn paardrijavontuur beginnen. De manege zag eruit als het decor van McLeod's Daughters

en plots was ik er tot in de puntjes van mijn tenen bewust van dat ik in Australie was. Het minpuntje in manege's waar ook beginners, zoals ik, mogen rijden, is wel dat alle paarden zo verveeld kijken... En je kan het ze niet eens kwalijk nemen: elke dag moeten ze twee keer hetzelfde rondje lopen met een of andere onervaren toerist op hun rug. Maar goed, na een paar keer slikken, had ik me over het oh-wat-zielig gezet. Ingmar's wens om er heel fout uit te zien op een paard kwam uit, want hij had het meeste dikke paard en het was nog een schimmel ook... Ik was gelukkig gezegend met het prachtige kastanjebruine paard Ringer. Nou wist Ringer natuurlijk precies waar hij heen moest lopen en wanneer en hoe snel dus mijn rijvaardigheid werd niet echt op de proef gesteld, maar desondanks was het echt zo ongeloofelijk gaaf! In draf en in galop gingen we door het regenwoud van Cape Trib naar het strand. De enige plek op aarde waar het regenwoud en het strand samenkomt en ik mocht het op een paard meemaken!

De volgende dag ging ik op aanraden van mijn gids de Mt Sorrow beklimmen. De Mt Sorrow is niet zomaar een berg, oh nee... Het is een 660 meter hoge berg en het is een klim van 3,5 km om de top te bereiken. Als je de berg wilt beklimmen moet je fit en ervaren zijn, 3 liter water en genoeg voedsel meenemen en bovendien mag je niet na 10 uur 's ochtends vertrekken (want de klim is ongeveer 6 a 7 uur en je wilt natuurlijk niet in het donker nog op de berg rondhuppelen, aangezien er 55 mensetende vogels ronddwarrelen genaamd Cassowary). Daarnaast moet je je hostel laten weten dat je weggaat, wanneer je weer terug denkt te zijn en wie ze moeten bellen in geval van nood. Er is namelijk een keer een Brit verdwaald en nooit meer teruggevonden... Als dat je nog niet heeft afgeschrokken om deze dodentocht naar de top te maken, kan je op zoek naar het pad naar Mt Sorrow. Aangezien er in Cape Trib maar een weg is en het pad naar de berg na 1,5 km aan je rechterhand is als je vanuit je hostel links gaat, verwacht je dit pad toch zonder moeite te vinden. Zeker als je ook nog een kaart hebt van Cape Trib hebt waar die weg op staat aangegeven, alsmede het pad naar Mt Sorrow EN de kilometerafstanden. De moed zonk me dan ook in de schoenen toen ik al vier keer de weg op en neer was gelopen en ik het pad na 1 uur zoeken nog niet had gevonden. De paar voorbijgangers die ik tegenkwam, durfde ik het ook niet te vragen: bang dat ze zouden lachen en zouden zeggen dat als ik het pad naar Mt Sorrow niet eens zou kunnen vinden ik zeker net zo eindig als die Brit. Ik gaf mezelf nog een kans en opeens zag ik daar een klein smal inhammetje: eindelijk! Het pad naar Mt Sorrow!! En nu hopen dat ik de weg naar de top wel kon vinden... Met een hartslag zo snal als een muis en met zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd begon ik aan de beruchte tocht. Nou hielp in eerste instantie de boom met richtingspijltjes naar links en rechts niet echt,

maar al snel bleek dat de route heel goed was aangegeven: om ongeveer elke boom was een oranje lintje gebonden... Desondanks was de klim best zwaar en waren mijn adidasjes na de 6 uur durende klim helemaal kapot. Het uitzicht was daarentegen adembenemend.

En daarnaast vind nu elke gemiddelde Queenslander en alle mensen die het verhaal van Mt Sorrow kennen, maar hem nooit hebben beklommen, mij ontzettend gaaf. En dat is natuurlijk altijd mooi meegenomen.