Vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuw decennium

Ten eerste, ik hoop dat jullie een super kerst hebben gehad en ik wens jullie al het best voor het komende decennium!

Na dat gezegd te hebben, zal ik jullie eens vermaken met mijn Kiwi avonturen.

Terwijl ik de woestijn achter me had gelaten, Coober Pedy had bekeken (een stad in de woestijn onder de grond - boven de grond is het te heet - waar je niet op het gras mag lopen), gedrumd had in Adelaide bij iemand die een heuze studio aan huis had, de great ocean road had gedaan en flink afscheid-gefeest had
, kon mijn vliegreis naar Nieuw Zeeland beginnen.

De reis begon goed. In een onverlet moment had een listig insect, genaamd Culicidae (ofwel de ordinaire mug), haar weg naar mijn ooglid gevonden om juist daar zich goed te doen aan mijn zoete mensenbloed voor haar mensenprikkende monsterbaby's. Het gevolg was dat ik er uit zag als een loenzende Quasimodo en dat ik nog maar moest afwachten of ze me Nieuw Zeeland in zouden laten met al hun panie voor wat hen vreemd is.

Maar gelukkig, na een korte doch zeer grondige, verbale inspectie van mijn tas (heeft u eten in uw tas zitten? nee? echt niet? weet u dat zeker?) huppelde ik zo Nieuw Zeeland in. Maar ja en dan? Ik had mijn buik meer dan vol van tours en busreizen dus ik wist zeker dat ik dat nooit van mijn leven meer ging doen. Maar zonder rijbewijs is het in Nieuw Zeeland helaas moeilijk om een auto te huren, dus ik besloot ijverig op zoek te gaan naar medereisgenoten.

Terwijl ik mij in het hostel aan het inlezen was in Nieuw Zeeland, vroeg een blond meisje aan mij: "Ben jij Nederlands?" Ik knikte. "Dat dacht ik al", zei ze en ze ging naast me zitten, "Ik ben Carlijn." We raakte aan de praat en ze bleek 14 maanden in Wellington (dat is dus in Nieuw Zeeland) gestudeerd te hebben en nu na 2 jaar was ze weer terug in haar favoriete land. Helaas had ze geen rijbewijs, maar ze vertelde me wel alles over wat ik in Nieuw Zeeland moest gaan zien.

Na een aantal toffeepops en macs later vertelde ze me dat ze nog naar Waiheke Island en naar Mt Maunganui wilde. Ik zei dat ik naar Raglan wilde en toen kwamen we er achter dat we eigenlijk allebei wel naar dezelfde plaatsen wilden en dat het ons eigenlijk ook wel tof leek om te gaan liften. En zo had ik mijn Kiwi reispartner gevonden!

Voordat het liftbordje op konden houden, kocht ik nog even een snel een ukelele - omdat ik mijn drumstel mis en een ukelele is ook een instrument (...). En toen op naar het paradijs: Waiheke Island. Het is nog niet bekend onder toeristen en eigenlijk moet ik het ook helemaal niet op mijn blog zetten, want dan wordt het straks nog ontdekt door de Lonely Planet mensen en dan gaat het balletje rollen. Ik ga er dus ook niet veel over schrijven, behalve dan dat ik in een heuze tipi heb geslapen en dat ik veel pret heb gehad met mijn ukelele.

Na Raglan en Mt Maunganui bezocht te hebben, was het tijd om Carlijn goedendag te zeggen om in mijn eentje Rotorua en Taupo te bezoeken. Rotorua ruikt naar rotte eieren. Rotorua is namelijk bekend om zijn "geothermische activiteit" en door de hele stad zie je bubbelende modderpoelen en spuitende gijzers.

En wonder boven wonder eten mensen ondanks de stank hier nog steeds eieren, maar goed voor de rest is het een boeiende stad. Na al het gelift met Carlijn, kon ik het echt niet over mijn hart te verkrijgen om een busticket naar Taupo te kopen, dus ik hoopte dat er iemand in mijn hostel mij een lift kon geven. Na flink wat rondgevraagd te hebben, had ik de ochtend dat ik wilde vertrekken nog niemand gevonden dus ik besloot het maar op te geven. Neergeslagen sjokte ik naar mijn kamer om mijn tas te pakken. Toen ik bijna klaar was, liep een jongen uit mijn kamer met zijn tas weg. Ik aarzelde even, maar al vrij snel raapte ik al mijn moed bij een en vroeg ik: "By any chance... are you going to Taupo?""Yes.." zei hij met een lichte verbazing in zijn stem.

"Are you with the car?" vroeg ik.
"Yes.."
"Can I join you?"
"Of course!!"

Zo gezegd, zo gedaan, op naar Taupo! Taupo is ontzettend mooi en het ruikt er gelukkig niet naar rotte eieren. Het Taupo meer is oneindig diep, omdat het in een krater ligt. Dat wil zeggen dat er dus geen meetapparatuur bestaat dat zo diep kan meten. Dat vroeg om een duik. En in theorie zou het dus kunnen dat ik helemaal naar Nederland had gedoken, maar ik besloot in al mijn wijsheid toch maar in Nieuw Zeeland te blijven. Er stond me namelijk nog een hoop moois te wachten.

Carlijn ging kerst vieren met haar gastgezin en hun familie in een huis op de top van een heuvel met uitzicht over Mt Maunganui en de oceaan. Ik had nog geen idee waar ik kerst ging vieren en dus had haar gastgezin mij uitgenodigd om een echte kiwi kerst te beleven. Daar zei ik geen nee tegen en zo bevond ik mij op eerste kerstdag wederom in een paradijs.  Terwijl Carlijn en ik nog een lichtelijke  kater hadden van ons kerstavonduitstapje, kregen we meer voedsel dan goed voor ons was. En aangezien je volgens de Kiwi's altijd de hond moet bijten die jou gebeten heeft ("bite the dog that bit you" is de Engelse uitdrukking om nog meer te drinken als je een kater hebt als wonderlijke remedie tegen diezelfde kater), kregen we al bij het ontbijt champagne en tegen twaalven werden de cocktails al klaar gemaakt.

Tegen zessen rolden Carlijn en ik terug naar ons hostel om een stomme kerstfilm te kijken en lekker en tevree te gaan slapen.

Na nog een wonderlijke tweede kerstdag gevierd te hebben met deze keer witte stranden, in plaats van witte sneeuw, ging het gastgezin van Carlijn terug naar Wellington en ik mocht mee. Ik mocht zelfs in hun huis slapen! Ware luxe wachtte op mij, want ik had een eigen kamer, een eigen tweepersoonsbed en een gastmoeder die geweldig kon koken...

Ik besloot hier dus ook maar te blijven met Oud en Nieuw, ook omdat Carlijn hier nog vrienden had en ik zo dus ook een echte kiwi oud en nieuw zou kunnen beleven. De gastouders van Carlijn waren naar de opa en oma van de gastvader (die trouwens Nederlands zijn, dus op nieuwjaarsdag hadden de gastouders echte oliebollen voor ons meegenomen...) en hadden we het huis voor ons alleen. Ik had de chicste backpackoutift ooit aangetrokken zodat ik niet uit de toon zou vallen op het huisfeest van de vrienden van Carlijn. En daar dames en heren, heb ik 12 uur voor jullie het nieuwe jaar ingeluid en was ik mijn kater aan het uitslapen toen jullie begonnen met het ontkurken van de champagneflessen.

Hopelijk was jullie oud en nieuw net zo geslaagd. Een goed voornemen van mij dit jaar is dat ik de foto's van mijn kiwi avontuur zo snel mogelijk ga uploaden, maar laat vooral berichtjes achter dan doe ik het wellicht sneller...